جشن های هندو ها

 کاراواچاس

یکی از جشنهای مردم هندو ، فستیوال Karva Chauth می باشد .کاروا چاس بین زنان متاهل هندو اهمیت خاصی دارد . بطوریکه آنها معتقدند با به جا آوردن اعمال این روز باعث رفاه و عمر طولانی شوهران خود می شوند.

منشا و اصل این جشن مبنی بر یک فکر بسیار جالب است.سالها قبل وقتی دختران ازدواج می کردند و برای زندگی با شوهر خود و خانواده اش از یک روستا به روستای دیگر می رفتند.زمانی که آنها با شوهر خود یا خانواده شوهر اختلاف یا مشکلی داشتند ، به علت دور بودن خانواده خود و عدم وجود تلفن و یا امکانات برای رفت و آمد کسی را نداشتند که با آن درد دل کنند و برای مشکل خود از او کمک بخواهند و یا در زمان بیماری کسی نبود تا از آنها مراقبت و پرستاری کند.به همین علت در روز عروسی یک نفر طی یکسری مراسم و تشریفات خاص به عنوان خواهر و یا یک دوست بسیار صمیمی برای عروس انتخاب میشد تا در ایام گرفتاری ، این فرد که مانند یک خواهر واقعی بود ، به عروس در حل مشکل و گرفتاریش کمک کند .این روز در حقیقت گرامیداشت این پیمان خواهری و یا دوستی بود.ولی با گذشت زمان صورت آن تغییر کرده است و تبدیل به جشنی شده است که زنان متاهل در این روز روزه می گیرند و از خوردن غذا و آب پرهیز می کنند و خدایان خود را پرستش می کنند و از آنها برکت ، برای زندگی و رفاه شوهران خود و طول عمر طلب می کنند.این جشن در شمال کشور هند برگزار می شود و کاملا یک جشن ویژه به حساب می آید . زیرا در هیچ جایی از دنیا هیچ زنی فقط به خاطر شوهرش روزه نمی گیرد.

در رابطه با این جشن افسانه ای نقل شده است که مربوط به ملکه وراواتی (Veeravati) می باشد.سالها قبل دختر زیبایی با این نام زندگی می کرد که او هفت برادر داشت که این برادران خواهر خود را بسیار دوست داشتند.تا اینکه این دختر با پادشاهی ازدواج کرد.ملکه در اولین Karva Chauth خود بعد از ازدواج به خانه والدین خود رفت . او به خاطر روزه داری بسیار ناراحت و پریشان بود و روزه داری برایش بسیار سخت بود . او با پریشان حالی منتظر مشاهده ماه در آسمان بود تا روزه خود را بشکند.برادران او که خواهر خود را بسیار دوست داشتند و طاقت تحمل ناراحتی و رنج کشیدن خواهر خود را نداشتند تصمیم گرفتن خواهر خود را فریب دهند.آنها با تاباندن آینه ای از پشت برگهای درخت انجیر وانمود کردند که ماه در آسمان است.ملکه بعد از خوردن شام راهی قصر شد.او در راه بازگشت خدا شیوا (Shiva) و زنش الهه پارواتی (Parvati) را دید.پارواتی خبر مرگ شاه را به ملکه داد و گفت : این اتفاق به دلیل شکستن روزه ملکه با ماه قلابی افتاده است چون او نتوانسته است روزه خود را حفظ کند.ملکه طلب بخشش می کند و پارواتی به شرطی او را می بخشد که ملکه روزه داری سختی را به جا آورد.با انجام این شرط و به جا آوردن آن شاه زنده می شود.

این جشن هر سال در روز چهارم از نیمه دوم ماه آشوین از تقویم هندی برگزار می شود.چند روز قبل از این روز بازار پر می شود از اقلام مربوط به این جشن و زنان قبل از این جشن دستان خود را با حنا تزئین می کنند.در این روز زنان قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار می شوند و خدایان خود را پرستش می کنند و برای برکت در زندگی و طول عمر برای همسران و فرزندانشان دعا می کنند.مادر شوهرها غذایی به نام Sargi به عروسها می دهند تا بخورند و برای یک روز روزه داری آماده باشند.روزه از طلوع آفتاب شروع می شود و با مشاهده ماه در آسمان به اتمام می رسد.آنها دعا و نیایش می کنند و با یک الک ماه را تماشا می کنند و روزه خود را می شکنند.امروزه در این روز ، عروسها  لباس و جواهرات روز عروسی خود را می پوشند و از مادرشوهر خود هدیه می گیرند.در عصر این روز یک سبد هدیه که شامل شیرینی و میوه و ساری می باشد از طرف مادر عروس به مادر شوهرش فرستاده می شود.

دیوالی

هر کدام از روزهای این جشنواره پنج روزه با نامی خاص و بر اساس افسانه های مختلف اهمیت خود را تا امروز حفظ کرده اند.در استانهای مختلف هند این نامها و افسانه ها مختلف می باشد.

 روز اول

اولین روز از جشن پنج روزه دیوالی دهان ترایوداشی (Dhantrayodashi) یا دهان تراس (Dhan teras) نام دارد.این جشن عموما در ماهها اکتبر یا نوامبر و روز سیزدهم ماه آشوین (Ashwin) از تقویم قمری هندی برگزار می شود که دو روز قبل از جشن دیوالی اصلی می باشد. Dhan به معنی ثروت است و Dhanteras به معنی اهمیت به ثروت زیاد می باشد.بنا بر آیین هندو نه تنها مال و ثروت باعث آلوده شدن به گناه نیست ، بلکه ثروت نشانه پاداشی است که انسان در برابر اعمال و کردار خوب به دست می آورد. این جشن برای احترام به لاکشمی (Laxmi) خدای ثروت و کامیابی برگزار می شود. که الهه لاکشمی در این روز پرستیده می شود. یکی از مناسکهای مذهبی که در این روز انجام می شود Deepdaan نام دارد . که برای همه اشخاص و اجداد خانواده چراغی روشن می شود و در رودخانه یا آبی شناور می شود.

Dhanteras را همچنین Yamadeepan نیز می گویند. افسانه مربوط به این نام بسیار دلچسب است.داستان مربوط به پسر شانزده ساله پادشاه هیما (Hima) می باشد. او بر اساس طالعش در چهارمین روز ازدواجش توسط مار گزیده می شود. به همین علت در آن روز مخصوص عروس جوان سعی می کند تا جان همسرش را حفظ کند. او همسرش را به اتاق خوابش می برد و با روشن کردن چراغهای بسیاری همه جا را روشن می کند. مقدار زیادی جواهرات و سکه های طلا و نقره جلوی در ورودی اتاق خواب قرار می دهد. و تمام طول شب با خواندن آواز و داستان سرایی سعی می کند تا همسرش را بیدار نگه دارد.وقتی یاما (Yama) خدای مرگ به شکل مار ظاهر می شود . با دیدن درخشش جواهرات چشمانش خیره آنها می شود. بر روی کپه جواهرات مینشیند و به آواز و قصه های عروس جوان گوش می دهد. صبح به آرامی آنجا را ترک می کند.بدین گونه زن جوان می تواند شوهرش را از مرگ برهاند.

در این روز تمام خانه ها و مغازه ها را با وسایل تزئینی مخصوص این جشن تزیین می کنند.جلوی در خانه ها چراغهای رنگی نصب می کنند و طرحهایی زیبایی یا جای دو پای کوچک را با پودرهای رنگی برای خوش آمد گویی به لاکشمی می کشند. به همدیگر هدایای جشن دیوالی را می دهند و آواز مذهبی در تحسین الهه لاکشمی در این شب می خوانند.معمولا یکی از سنتهای این روز بوده که مردم طلا و جواهرات خود را در این روز خرید کنند.

روز دوم

روز دوم دیوالی نارک چاتورداسی (Narak Chaturdasi) نام دارد. این روز، چهاردهمین روز ماه قمری و شب دیوالی است. در این روز کریشنا (Krishna بزرگ‌ترین خدای هندویان)، اهریمنی به نام ناراکاسور (Narakasur) را نابود کرده و جهان را از ترس رهانیده است. مادر ناراکاسور، اعلام می‌کند که روز مرگ فرزندش که موجب ناراحتی عموم را فراهم می‌کرده نباید به عزاداری بگذرد و باید روزی برای جشن و شادی اعلام شود.
در نتیجه، پیام روز دوم این است که منافع جامعه باید همواره بر منافع فردی و نسبتهای فامیلی ارجحیت داشته باشد.

از مراسم روز دوم، ماساژ بدن با روغنهای مخصوص برای رفع خستگی، حمام قبل از طلوع آفتاب و استراحت است تا همه بدون خستگی و با شادی و علاقه برای اجرای مراسم دیوالی در روز بعد آماده باشند.

 روز سوم

مراسم واقعی دیوالی در روز سوم Laxmi Pooja اجرا می‌شود. در این شب ماه به کلی غروب می‌کند و تاریکی کامل آسمان را فرا می‌گیرد. در این تاریکی، دیوالی امکان تجلی واقعی خود را به دست می‌‌آورد.

در این روز مردم از لاکشمی، الهه ثروت، برای نعمات متعدد او سپاسگذاری می‌کنند و مراسم دعای شکرگذاری که پوجا (Puja) نام دارد، هم در سپیده دم و هم هنگام غروب آفتاب انجام می‌گیرد. اعتقاد بر این است که الهه ثروت از خانه‌هایی که پاکیزه نبوده و به خوبی روشن نشده اند، دیدن نمی‌کند. بنابر این همه برای تمیز نگه داشتن خانه خود بسیار کوشش می‌کنند، درها و پنجره‌ها را باز میگذارند و تمام چراغها را روشن می‌کنند.و در تمام طول شب چراغها را روشن نگه می دارند.پس از مراسم دعا و عبادت که با سرود و اهدای هدایای مختلف به حضور خدایان همراه است و به جا آوردن عبادت در خانه، مردم به دیدار همدیگر رفته و به رد و بدل کردن شیرینی و هدیه می‌‌پردازند.هنگام غروب، خانه‌ها و خیابانها با چراغها، فانوسها و شمعهای بی شمار تزیین می‌شود. و مردم در خارج از خانه‌ها گرد آمده و منتظر ورود الهه به داخل خانه و برکت بخشیدن به آن هستند. در این مدت آنها به آتش بازی و تماشای فانوسها میپردازند.شب چراغ افروزي ، شب نيايش ويژه لاکشمي براي پذيرايي الهه سرمايه است و مرز پايان يک سال بازرگاني و آغاز سال تازه شمرده ميشود. ديوالي بزرگ نه تنها براي سرمايه داران بلکه براي همه کسانی که کار و دستمزدي دارد، روز چوپرا پوجن يا سرمايه ستايي و گشايش دفترچه هاي حسابي نو پنداشته ميشود.افسانه ای که در رابطه با این روز نقل شده است مربوط به پسر کوچکی به نام Nichiketa می باشد.او باور داشت که خدای مرگ یاما از سیاهی این شب سیاهتر است.اما او وقتی یاما را به صورت شخصی با قیافه ساکت و آرام و قامتی با وقار دید بسیار متعجب شد.یاما به او توضیح داد که تنها با گذشتن از این تاریکیAmavasya و مرگ است که انسان می تواند بالاترین نور عقل را ببیند و روحش از اسارت این قالب مادی نجات یابد و با عالیترین نیروها و قدرتها بیامیزد.بدین گونه نیکلاس فرق زندگی مادی و مرگ را درک کرد. و او در این شب در جشن دیوالی شرکت کرد.

 روز چهارم

روز چهارم به نامهای پادوا (Padwa)، وارشا پراتی پادا (Varshapratipada) و کارتیکا شودا پادیامی (Kartika Shudda Padyami) خوانده می‌شود. اهمیت این روز در داستانی است که از کریشنا نقل می‌شود.

او متوجه می‌شود که مردم یک دهکده برای زمینهای زراعی خود دست به دامان ایندرا Indra)) خدای رعد شده‌اند تا برایشان باران کافی بفرستد و مدام مراقبند تا خشم او موجب بروز طوفان و سیل نشود. کریشنا این کار را نکوهش می‌کند و می‌گوید که هر کس موظف است از گاوهای خود که مهم‌ترین بخش زندگی آنها هستند نگهداری کند نه اینکه به پرستش خدایی خشمگین بپردازد. این گفته موجب خشم فراوان ایندرا می‌شود و طوفانی را بر سر دهکده روانه می‌کند.کریشنا نیز با بلند کردن تپه گوواردهان (Govardhan) و نگه داشتن آن بر فراز دهکده از مردم محافظت می‌کند. تا امروز نیز در شمال هند، مردم به طور سمبولیک به پرستش تپه گوواردهان میپردازند و آن را محل عبور کریشنا می‌دانند. از طرفی این کار آنها به نوعی برای آرام کردن نیروهای طبیعت و جلوگیری از طوفان و سیل هم هست.این روز اولین روز از سال نو قمری است.که حسابهای قدیمی بسته میشود . حسابهای جدید باز میشود.تا مردم تشویق شوند کینه و نفرت و حسادت را از زندگی خود حذف کنند. مردم آتش بازی می کنند و با انفجار ترقه روحهای شیطانی را دور می کنند.به این روز اناکوت (کوه خوراکه) هم گفته شده است . ويژه به جا آوردن نيايش گواردهن يا پرستش کرشنادرنيايشگاههاي برون از خانه به شادماني بزرگداشت پادشاه شدن ويکرم اديتيا است.در اين روز مردمان پنجاب، هريانه، اتراپرديش و بيهار بلنديهاي تپه مانندي ميسازند، سپس آن را با گلبرگها ميپوشانند و همانجا به نيايش ميپردازند.

روز پنجم 

همانطور که روز راکشا بندهان (Raksha Bandhan) روز برادر نامیده شده است، این روز پنجمین روز که بهرارتی دوج (Bhratri Dooj) نام دارد، به خواهران اختصاص یافته است. این روز نماد عشق بین خواهر و برادر دانسته شده است.

در زمانهای بسیار قدیم یمراج (Yamraj) خدای مرگ به دیدار خواهر خود یمونا (Yamuna) می رود.خواهر یک تیکه ((Tilka خال سرخ فرخنده به پیشانی برادر می زند.آنها باهم گفتگو می کنند و غذا می خورند و از کنار هم بودن لذت می برند و هدایایی بین آنها مبادله می شود که نماد عشق بین آنها بود.بعد از آنروز یاما به همه می گوید که اگر هر کس از خواهر خود Tilka فرخنده دریافت کند خوشبخت می شود.

در افسانه ديگري آمده است که کرشنا پس از کشتن ديو راون نزد خواهرش سبهادرا آمد. سبهادرا به برادرش مهربانانه خوش آمد گفت و بر سر و شانه اش شيريني و گلهاي بسياري افشاند و در پايان به پيشانيش تيکه (خال مقدس) سرخي گذاشت. ميگويند اگر در واپسين روز ديوالي برادر به ديدن خواهر برود و تيکه يي از دست وي به پيشانيش گذاشته شود، هرگز به دوزخ نخواهد رفت.

از آن روز به بعد در چنین روزی برادران به دیدار خواهران خود می روند تا از این عطیه سهمی برده باشند. در این روز برادر برای خواهر هدیه ای تقدیم می کند و خواهر برای او دعا می کند.در بنگال، خواهران برای سلامت،موفقیت و شادی برادران خود، مراسم دعای خاصی انجام می‌دهند که بهای فوتا (Bhai fota) نام دارد. جشنواره دیوالی در این روز پایان میابد و مردم با روحیه تازه سال نو را آغاز می‌کنند.

تزیینات  جشن دیوالی

در روزهای جشن دیوالی مردم اعتقاد دارند که الهه لاکشمی تنها از خانه هایی دیدن می کند که خانه ها خوب روشن شده و زیبا آراسته شده باشند. به همین دلیل یکی از سنتهای زیبای جشن دیوالی ترسیم طرحهای زیبای پیچیده و متقارن با انواع پودرهای رنگی است که به آن رنگولی (Rangoli) می گویند.این نقشها از دیر باز در روزهای عید و مناسبتها برای خوش آمد گویی به خدایان بر جلوی در خانه ها یا حیاط منازل توسط زنان روی زمین کشیده می شود.

شروع این سنت از استان ماهاراشترا (Maharashtra) بوده که به دلیل محبوبیت کم کم به بخشهای دیگر کشور رسیده است. در روزهای جشن دیوالی هر روز غروب زنان و دختران جوان با انواع پودرهای رنگی با خلاقیت خود و یا با الگو گرفتن از انواع کتابچه هایی که طرحهای مختلف را آموزش داده است و گاها با استفاده از شابلونهای آماده شکلهایی زیبایی را خلق می کنند.و در جاهای خاصی از این شکلها گل یا چراغهای مخصوص دیوالی را می گذارند.این طرحها یا نگاره ها بطور اساسی نمایی از طبیعت یا گل می باشند و گاه جای دو پای کوچک برای خوش آمد گویی به لاکشمی کشیده می شود.

Diyas نام چراغهای کوچک مخصوص جشن دیوالی است . این چراغ ، کاسه مانند کوچکی است که از خاک رس ساخته می شود و جزء لاینکف جشن نورها می باشد. امروزه این چراغها در طرحهایی زیبا ساخته می شوند که با مقداری روغن و فتیله روشن می شود.در شبهای جشن دیوالی آنها را روشن می کنند و روی رنگولی ها می گذارند و باید در طول شب روشن باشد.

یکی دیگر از تزئینات جشن دیوالی آویزان کردن لامپهای رنگی و آویزهای لوستر مانندی است که در انواع مختلف کاغذی ویا دوخته شده با پارچه کتان می باشند. که در روزهای جشن مردم از جلوی پنجره ها و یا بالکنهای منازل آنها را آویزان می کنند.

آتشبازي و آواي برخاسته از ترقه ها و سوختنيهایی مانند چوب، کاغذ و زغال آميخته با باروت، عود و برگهاي خشکيده نماد خوشي و به تماشا گذاشتن زندگي در برابر ديدگان خدايان و دور راندن نيروهاي مرگبار، تباهکن و ويرانگر  است.

جشن رنگ های هند 

هولی یکی از زیباترین و پرشورترین جشنهای باستانی هند است . این جشن ، جشن رنگها یکی از محبوبترین جشنهای کشور هندوستان است ، که هر سال با علاقه و شور و شوق فراوانی از طرف مردم در فصل بهار جشن گرفته می شود.

این جشن قرنها قبل از میلاد مسیح در هند مرسوم بوده است و بنا به گفته تاریخ نویسان این روز توسط آریاییها بیشتر در شرق هند جشن گرفته میشد . که با این جشن سال نو میشد و فصل بهار که شروع دوباره حیات در طبیعت است آغاز میشد. و روز قبل از هولی آخرین شب سال بوده است.

در رابطه با جشن هولی ( Holi ) افسانه های مختلفی وجود دارد که یکی از این افسانه ها Hollika نام دارد.طبق افسانه ، شاه ظالم و بیرحمی به نام Hiranyakashipu بوده که دستور داده بود که همه مردم او را به جای خدا بپرستند و به مخالفت از  خدا Vishku برخاسته بود . تا اینکه پسر خود پادشاه به نامPrahlad از دستورات پدر سرپیچی میکند . شاه که از نافرمانی پسرش عصبانی می شود هر بار به نوعی تلاش می کند تا پسر خود را به قتل برساند ، اما خدا ویشنو از پسر محافظت می کند و او هر بار جان سالم به در می برد.تا اینکه شاه از خواهرش هولیکا می خواهد که همراه با پسرش در آتش بنشیند با توجه به اینکه هولیکا قدرتی داشت که در آتش نمی سوخت .شاه امیدوار بود تا پسرش در آتش بسوزد.ولی باز خدا ویشنو جان پسر را نجات داد و هولیکا در آتش سوخت . هرچند هولیکا در آتش سوخت و خاکستر او باقی ماند ولی عمل گناهکارانه شاه به اتمام رسید. طبق افسانه از آنروز به بعد ، روز در آتش سوختن هولیکا که روز پیروزی خوبی به شرارت است در هند جشن گرفته می شود و به این جشن Holi می گویند . ( افسانه های زیادی برای این جشن نقل شده است ). بر اساس همین موضوع مردم چند روز قبل از جشن ، چوب و هیزم جمع آوری می کنند و شب قبل از جشن در میادین شهر آتش بزرگی برافراشته می کنند.

هولی جشن بزرگی برای کشاورزان است . با توجه به اینکه این فصل ، فصل درو محصول در هند است به نوعی جشن فراوانی و نعمت نیز می باشد. جشن هولی هر سال در poornima از ماه آوریل یا مارس برگزار می شود. در این روز مردم صورتهای همدیگر را توسط پودرهای رنگی ( Gulal ) رنگ می کنند و یا آبهای رنگی به طرف همدیگر می پاشند. این رنگها بیشتر طبیعی می باشد که از گلها و یا میوه ها تهیه می شوند ، که نه تنها برای پوست مضر نیست بلکه مفید نیز می باشد . مردم با مراسم خرید یا تهیه رنگ شادی را به خانه های خود می برند. این جشن برای کودکان نیز همراه با شادی خاصی می باشد.در این روز کوچک و بزرگ همه در این مراسم شرکت می کنند و با رقص و پایکوبی شادی می کنند .در این روز لباسها و صورت همه رنگیست و با پاشیدن رنگ به سوی همدیگر در این مراسم شرکت می کنند. از چند روز قبل از این مراسم همه در تهیه و تدارک پودرهای رنگی هستند و اکثر مغازه ها پودرهای رنگی با تنوع زیادی را می فروشند.

هولی یکی از زیباترین و پرشورترین جشنهای باستانی هند است . این جشن ، جشن رنگها یکی از محبوبترین جشنهای کشور هندوستان است ، که هر سال با علاقه و شور و شوق فراوانی از طرف مردم در فصل بهار جشن گرفته می شود.

این جشن قرنها قبل از میلاد مسیح در هند مرسوم بوده است و بنا به گفته تاریخ نویسان این روز توسط آریاییها بیشتر در شرق هند جشن گرفته میشد . که با این جشن سال نو میشد و فصل بهار که شروع دوباره حیات در طبیعت است آغاز میشد. و روز قبل از هولی آخرین شب سال بوده است.

در رابطه با جشن هولی ( Holi ) افسانه های مختلفی وجود دارد که یکی از این افسانه ها Hollika نام دارد.طبق افسانه ، شاه ظالم و بیرحمی به نام Hiranyakashipu بوده که دستور داده بود که همه مردم او را به جای خدا بپرستند و به مخالفت از  خدا Vishku برخاسته بود . تا اینکه پسر خود پادشاه به نامPrahlad از دستورات پدر سرپیچی میکند . شاه که از نافرمانی پسرش عصبانی می شود هر بار به نوعی تلاش می کند تا پسر خود را به قتل برساند ، اما خدا ویشنو از پسر محافظت می کند و او هر بار جان سالم به در می برد.تا اینکه شاه از خواهرش هولیکا می خواهد که همراه با پسرش در آتش بنشیند با توجه به اینکه هولیکا قدرتی داشت که در آتش نمی سوخت .شاه امیدوار بود تا پسرش در آتش بسوزد.ولی باز خدا ویشنو جان پسر را نجات داد و هولیکا در آتش سوخت . هرچند هولیکا در آتش سوخت و خاکستر او باقی ماند ولی عمل گناهکارانه شاه به اتمام رسید. طبق افسانه از آنروز به بعد ، روز در آتش سوختن هولیکا که روز پیروزی خوبی به شرارت است در هند جشن گرفته می شود و به این جشن Holi می گویند . ( افسانه های زیادی برای این جشن نقل شده است ). بر اساس همین موضوع مردم چند روز قبل از جشن ، چوب و هیزم جمع آوری می کنند و شب قبل از جشن در میادین شهر آتش بزرگی برافراشته می کنند.

هولی جشن بزرگی برای کشاورزان است . با توجه به اینکه این فصل ، فصل درو محصول در هند است به نوعی جشن فراوانی و نعمت نیز می باشد. جشن هولی هر سال در poornima از ماه آوریل یا مارس برگزار می شود. در این روز مردم صورتهای همدیگر را توسط پودرهای رنگی ( Gulal ) رنگ می کنند و یا آبهای رنگی به طرف همدیگر می پاشند. این رنگها بیشتر طبیعی می باشد که از گلها و یا میوه ها تهیه می شوند ، که نه تنها برای پوست مضر نیست بلکه مفید نیز می باشد . مردم با مراسم خرید یا تهیه رنگ شادی را به خانه های خود می برند. این جشن برای کودکان نیز همراه با شادی خاصی می باشد.در این روز کوچک و بزرگ همه در این مراسم شرکت می کنند و با رقص و پایکوبی شادی می کنند .در این روز لباسها و صورت همه رنگیست و با پاشیدن رنگ به سوی همدیگر در این مراسم شرکت می کنند. از چند روز قبل از این مراسم همه در تهیه و تدارک پودرهای رنگی هستند و اکثر مغازه ها پودرهای رنگی با تنوع زیادی را می فروشند.

 جشن راکشا باندها

هند سرزمین خداها ، الهه ها و یک هزار اعتقادات ، سرزمین رنگها و جشنهاست. این جشنهای رنگارنگ و شاد باعث اتحاد مردم ایالتهای مختلف و ادیان مختلف می شود.یکی از جشنهای مردم هندو در هندوستان که مانند سایر جشنها با شادی و شور ، شلوغی و سروصدا همراه با پایکوبی برگزار می شود ، فستیوال Raksha bandha می باشد.

این جشن یک جشن خواهری و برادری است که هر سال در روز Poornima ( شبی که ماه کامل است ) از ماه Shravan برگزار می شود . در این مراسم یک نوع بند از نخ توسط خواهر به مچ دست برادر بسته می شود. خواهر با بستن این بند ، مهر و محبت و علاقه و عشق خود را نسبت به برادر بیان می کند و پیمان خواهری و برادری که یکی از خالص ترین و عمیق ترین و شریف ترین احساسات بشری است محکم تر می شود.این روز یک فرصت مناسب برای ارج نهادن به این احساس پاک است.این نخ که توسط خواهر به مچ دست برادر بسته می شود Rakhi نام دارد. معمولا از یک نخ ابریشمی به رنگ طلایی یا نقره ای تشکیل شده است که توسط پولک یا سنگهای زینتی به شکل خاص و زیبایی آراسته می شود. خواهر نخ را به دست برادران خود می بندد و برای داشتن زندگی طولانی به آنها دعا می کند و با قبول نخ از طرف برادر ، او نیز متعهد می شود که خواهر خود را حمایت کند.

اما این تشریفات سنتی تنها برای قوی تر کردن عشق خواهر و برادر نیست بلکه برای گسترش مرز مشترک فامیلی است . بطوریکه یک دختر می تواند این بند مقدس را به دستان دوستان نزدیکش یا همسایه ها نیز ببندد. و امروزه اغلب دختران با بستن این نخ به مچ دست پسری که به او علاقمند هستند ، پرده از احساسات خود برمی دارند و عشق و علاقه خود را از این طریق به آن پسر بیان می کنند .این جشن هم مانند سایر جشنهای هندی همراه با شیرینیهای مخصوص به این جشن و هدایای مخصوص این جشن می باشد.لحظه ای که این بند به دست کسی بسته می شود لحظه ای به یاد ماندنی است زیرا با نخی نازک پیمانی بین دو نفر بسته می شود که باعث افزایش اعتماد و عشق و علاقه بین آن دو است . با یک نخ نازک عشقی سرازیر می شود که هیچ زنجیر آهنی قادر به انجام آن نیست.

برای هر نوع اطلاعات بیشتر با سرکار خانم کیانی تماس بگیرید..

21 30 98 88

09190836650